Als de moed je weer eens in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en mijn perspectief is …
Het woord ‘perspectief’ is hoopvol: het geeft een beeld, een doorgang, een mogelijkheid aan. Het laat zien hoe we denken, wat ons opvalt, waar onze aandacht naartoe gaat, hoe we in het leven staan.
Hoe vaak gaan deelnemers er tijdens een bijeenkomst niet zomaar van uit dat de ander dezelfde perspectiefbril opheeft? Terwijl vaak niets minder waar is. Dat moet anders. Deelnemers hoeven natuurlijk niet alles van elkaar te weten, en ook geen allemansvriend te zijn, maar wanneer ze samenwerken, moeten ze wel van elkaar weten wie ze zijn.
Waarom?
Omdat je tijdens een bijeenkomst het liefst zo weinig mogelijk energie verspilt. Als iedereen hetzelfde voor ogen heeft en ernaar handelt, neemt de creatiekracht van de groep enorm toe. Maar als men zonder het te weten verschillende perspectieven heeft en toch samenwerkt, is vroeg of laat een ‘goed gesprek’ nodig. Perspectieven met elkaar delen (‘Hoe zie jij het dan?’) geeft vervolgens begrip, informatie en een betere samenwerking, maar dan is het vaak al te laat, omdat er veel tijd verloren is gegaan.
Hoe?
Door het perspectief bij belangrijke onderwerpen direct aan de orde te stellen en met elkaar te bespreken, zonder daar een waardeoordeel aan te verbinden. Werkvormen die daarbij helpen zijn bijvoorbeeld de talking stick, parallel denken en The Circle Way, maar ook de inzet van iemand die de gesprekken begeleidt, anders verzanden zij voor je het weet in een discussie.
Deze bijdrage is geschreven door Jolanda Buter.