Ze konden het niet eens worden; de pauze tussen de beraadslagingen was te kort (Wiesław Brudziński)
Pauze als interventie
Ze zit de hele bespreking al opvallend verveeld voor zich uit te kijken. Het onderwerp is lastig maar interessant – er moeten standaarden komen, maar hoe gaan we dat aanpakken? – en ze heeft veel verstand van zaken. Toch gedraagt ze zich alsof ze er helemaal niet bij wil zijn. Je kent dat wel: figuurtjes tekenen, naar buiten staren, e-mail checken. Zij had eigenlijk verwacht de projectleider te worden, maar dat was anders gelopen.
Een lid van het projectteam heeft een voorstel: in een ander team was voor een soortgelijk probleem al flink wat werk verzet, kan dat niet als startpunt dienen? Zij heeft echter andere plannen. Na wat gesmoes met collega’s roept ze luid: ‘Het lijkt me beter om from scratch te beginnen!’ Haar buren knikken instemmend.
Het team houdt de adem in. ‘Kun je daar iets verder op ingaan?’, vraagt de projectleider.
Ze geeft kort antwoord: ‘Dat lijkt me gewoon het beste.’
Er wordt nog wat gemord in de zaal. De projectleider stelt voor om even te pauzeren.
In de pauze overlegt de projectleider met enkele teamleden over hoe ze met dit gedrag moeten omgaan. Ze besluiten om haar in de vergadering zo weinig mogelijk aandacht te geven. Maar wat blijkt? Na de pauze is ze omgedraaid als een blad aan een boom: plotseling werkt ze mee, weliswaar nog steeds niet echt blij, maar ze doet mee aan een constructieve aanpak. Blijkbaar hebben de andere teamleden tijdens de pauze corrigerend opgetreden.
Een pauze … altijd een goede interventie.
Deze bijdrage is geschreven door Nel Mostert.