Als er geen verhaal is, kun je je daar ook geen deel van gaan voelen
Beestenboel
Het is 9 uur, en de MT-leden druppelen binnen voor een workshop rondom de nieuwe visie. Jij bent gevraagd de dag te faciliteren, en hebt je grondig voorbereid.
Een korte check-in wijst erop dat de groep het eens lijkt over het doel van de dag. Vol goede moed ga je met de groep aan de slag met een actieve werkvorm rondom de nieuwe visie. Er barsten echter meteen felle discussies los over allerlei onderwerpen. De deelnemers praten volkomen langs elkaar heen; ze luisteren totaal niet naar elkaar. Terwijl jij bij aanvang toch had begrepen dat ze al een tijd samenwerken en zichzelf als een sterk team zien.
Op deze manier doorgaan gaat niet werken, en je stelt een korte koffiepauze voor. Je besluit het na de pauze over een andere boeg te gooien.
Refererend aan dierendag leg je foto’s van dieren op tafel en vraag je de deelnemers één foto te kiezen van een dier waarmee ze zich wel kunnen identificeren, en één van een ander dier waar ze weinig affiniteit mee hebben. Vervolgens vraag je alle deelnemers om een persoonlijk verhaal te vertellen waarin deze dieren een rol spelen. Ieder MT-lid vertelt zijn verhaal, en zowaar: er wordt naar elkaar geluisterd. Je merkt dat langzamerhand de sfeer verandert.
Nadat alle verhalen verteld zijn, vraag je de deelnemers of ze van al deze verhalen één verhaal kunnen maken. Na enig aandringen gaan ze aan de slag, en ontstaat er een verhaal. Als je vervolgens vraagt of ze dit verhaal kunnen verbinden met de nieuwe visie, blijkt dat eigenlijk verrassend makkelijk te gaan.
De rest van de dag bouwen ze samen verder aan een visie waarmee ze zich allemaal verbonden voelen. Verbaasd constateren ze aan het eind van de dag hoe belangrijk de dierenverhalen waren om zich deel te gaan voelen van een gezamenlijk verhaal.
Deze bijdrage is geschreven door Henri Haarmans.